- ราคาพลังงานน้ำมันที่เพิ่มเข้ามา รวมถึงตัวน้ำมันเองนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นอัตราเงินเฟ้อระยะยาวเสมอไป โดยราคาที่สูงขึ้นอาจทำให้การบริโภคลดลงซึ่งอาจนำไปสู่ความต้องการสินค้าและบริการที่ลดลง
- ความเสี่ยงที่ใหญ่ที่สุดสำหรับนักลงทุนในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่ผันผวนนี้อาจไม่ได้อยู่ที่อัตราเงินเฟ้อเลย แต่เป็นข้อผิดพลาดของนโยบายของธนาคารกลาง
Taco Tuesday หลีกทางให้กับ Throwback ในวันพฤหัสบดีเนื่องจากมันเริ่มดูเหมือน สมัยประธานาธิบดีนิกสัน อีกครั้งโดยที่น้ำมันพุ่งขึ้นที่ 140 เหรียญสหรัฐต่อบาร์เรลเมื่อวานนี้และราคาสินค้าโภคภัณฑ์พุ่งขึ้นสู่ระดับสูงสุดเป็นประวัติการณ์ทำให้นักลงทุนรู้สึกถึงเดจาวูและความกังวล สถานการณ์ประเภทปี 1970
เพื่อให้แน่ใจมากขึ้น ส่วนผสมทั้งหมดของการย้อนเวลากลับไปในปี 1970 นั้นมีอยู่ – ความวุ่นวายทางการเมือง (แทนที่จะเป็นตะวันออกกลาง คราวนี้เป็นยุโรป) ดูเหมือนราคาพลังงานที่ควบคุมไม่ได้และอัตราเงินเฟ้อที่สูง
เช่นนั้นแล้ว ภาวะ stagflation (อัตราเงินเฟ้อสูงและการเติบโตต่ำหรือติดลบ) สามารถกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้งได้หรือไม่?
แนวคิดก็คือราคาพลังงานที่สูง (และสินค้าโภคภัณฑ์อื่นๆ ในระดับที่น้อยกว่า) จะดึงเข้าสู่ราคาอื่นๆ และทำให้การบริโภคลดลง
อย่างไรก็ตาม ราคาพลังงานน้ำมันที่เพิ่มเข้ามา รวมถึงตัวน้ำมันเองนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นอัตราเงินเฟ้อระยะยาวเสมอไป โดยราคาที่สูงขึ้นอาจทำให้การบริโภคลดลงซึ่งอาจนำไปสู่ความต้องการสินค้าและบริการที่ลดลง ซึ่งสามารถพิสูจน์ภาวะเงินฝืดและกักให้ธนาคารกลางอยู่ท่ามกลางวงจรรัดกุมโดยไม่รู้ตัว
ทั้งนี้ โชคดีที่ซีกโลกเหนือกำลังเคลื่อนเข้าสู่ฤดูร้อน และความต้องการใช้ความร้อนจะลดลง ในขณะที่ฤดูขับรถในฤดูร้อนของอเมริกาอาจต้องเดินทางสั้นลง เนื่องจากการใช้พลังงานมากขึ้นอาจทำให้ผู้บริโภคลดจำนวนลงในพื้นที่อื่นๆ
ในกรณีที่ราคาพลังงานสูงพอ อุปสงค์จะลดลง (หมุนเวียนไปทำงานมากไหม) เนื่องจากเงินจำนวนมากขึ้นไปสู่การซื้อพลังงานเท่าเดิมหรือน้อยลง ทำให้กำลังซื้อเหลือน้อยลงสำหรับอย่างอื่น
นอกจากนี้ การเปรียบเทียบยุคปัจจุบันของเรากับทศวรรษ 1970 ก็ทำให้เข้าใจผิดเช่นกัน เนื่องจากในระหว่างการบริหารของ ประธานาธิบดีนิกสัน การคาดการณ์เงินเฟ้อได้เพิ่มสูงขึ้นแล้วในช่วงหลายเดือนก่อนเกิดวิกฤตพลังงานในปี 1973
ซึ่งสิ่งนี้ไม่เป็นความจริงมากนักในขณะนี้ โดยเห็นได้จากความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างราคาพลังงานกับอัตราเงินเฟ้อพื้นฐาน (ไม่รวมพลังงานและอาหาร) ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา
ความเสี่ยงที่ใหญ่ที่สุดสำหรับนักลงทุนในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่ผันผวนนี้อาจไม่ได้อยู่ที่อัตราเงินเฟ้อเลย แต่เป็นข้อผิดพลาดของนโยบายของธนาคารกลาง
ธนาคารกลางสหรัฐ (เฟด) อาจบีบคั้นเศรษฐกิจโดยไม่รู้ตัวโดยการรัดกุมเร็วเกินไป แต่ความเสี่ยงไม่สูงนัก เนื่องจากธนาคารกลางสหรัฐ (เฟด) ทั่วมหาสมุทรแอตแลนติกดูเหมือนว่าจะรักษาแก่นหลักไว้ได้แม้รัสเซียจะบุกยูเครนอย่างต่อเนื่อง
ในขณะที่ธนาคารกลางยุโรปกำลังมองหาความเข้มงวดก่อนที่จะมีการรุกรานของรัสเซีย แต่ก็ไม่มีความอยากอาหารสำหรับนโยบายการเงินที่ฟุ่มเฟือยที่จะผลักดันให้ยูโรโซนเข้าสู่ภาวะถดถอยอย่างแน่นอน
ขณะเดียวกัน ธนาคารกลางจีนกำลังผ่อนคลายเพื่อฟื้นฟูเศรษฐกิจที่ชะลอตัวของจีน ก่อนจะมีการ “ต่ออายุ” ผู้นำคนสำคัญเพื่อปูทางให้ประธานาธิบดีสี จิ้นผิง ขึ้นปกครองตลอดชีวิต
เมื่อเทียบกับฉากหลังนี้ ธนาคารกลางสหรัฐมีแนวโน้มที่จะอยู่ในความคาดหวังของตลาดว่าจะมีการขึ้นอัตราดอกเบี้ย แต่ในอัตราที่ช้ากว่าก่อนการรุกรานของรัสเซียมาก
