ทิศทางหรือแนวโน้มจะเป็นเครื่องบ่งชี้ถึงการกำหนดแผนการลงทุนในสินทรัพย์ต่างๆ โดยสามารถแบ่งออกเป็นสามแนวโน้มคือ
หนึ่ง…แนวโน้มขาขึ้น (Up Trend) เป็นแนวโน้มที่เหมาะสมสำหรับการลงทุนมากที่สุด เนื่องจากราคาจะอยู่ในทิศทางขาขึ้นต่อเนื่อง แม้บางครั้งราคาจะมีการพักฐานบ้าง แต่ถ้ายังไม่หลุดไปจากทิศทางขาขึ้น ราคาจะยังขึ้นต่อไปได้อีกและเป็นช่วงที่สามารถสร้างผลกำไรได้ดีที่สุด
สอง….แนวโน้มขาลง (Down Trend) เป็นจังหวะที่ต้องขายสินทรัพย์ออกไปหรือทำการเปิดสถานะขาย ในการเก็งกำไรในตลาดอนุพันธ์ หากราคาอยู่ในทิศทางขาลงจำเป็นที่จะต้องรอจังหวะที่ราคาเริ่มหยุดลงและตั้งฐานได้จึงจะกลับเข้าไปลงทุน หากยังลงทุนในทิศทางดังกล่าวอาจสร้างผลขาดทุนต่อเนื่อง
สาม…แนวโน้มออกข้าง (Sideway) เป็นแนวโน้มที่ไม่ใช่ทั้งขาขึ้นและขาลง อาจจะเกิดขึ้นหลังจากเป็นขาขึ้นหรือขาลงเต็มตัวและกลับเข้าสู่ช่วงพักฐานของราคา ช่วงจังหวะนี้จำเป็นที่สินทรัพย์จะต้องมีข่าวหรือเรื่องราวที่ผลักดันราคาให้มีการเปลี่ยนแปลงต่อไป ซึ่งอาจจะเป็นได้ทั้งขาขึ้นและขาลง
ทั้งนี้แนวโน้มของราคาสามารถแบ่งได้ตามกรอบเวลา (Time Frame) ที่ต่างกันซึ่งจะนำไปสู่แผนการลงทุนที่ต่างกัน โดยสามารถแบ่งเป็นแนวโน้มใหญ่ แนวโน้มกลางและแนวโน้มย่อย
แนวโน้มใหญ่….คือภาพราคาระดับ 120 วันขึ้นไปจนถึงระดับปีใช้เป็นเครื่องชี้วัดสำหรับนักลงทุนระยะยาวซึ่งไม่มีการซื้อขายบ่อย
แนวโน้มกลาง…..คือภาพราคาระดับ120 วันลงมา หรืออาจจะใช้ภาพกราฟระดับสัปดาห์หรือระดับเดือน เหมาะสำหรับนักลงทุนระยะกลางที่ลงทุนไม่เกินระดับไตรมาส
แนวโน้มย่อย…..คือภาพราคารายวันหรือน้อยกว่านั้น เช่น ระดับชั่วโมงหรือแม้แต่รายนาที เหมาะสมกับนักลงทุนระยะสั้นเช่นเดย์เทรดที่เน้นการซื้อขายด้วยความรวดเร็ว
ในภาพแนวโน้มใหญ่จะมีภาพของแนวโน้มเล็กประกอบอยู่ในนั้นเสมอ การเลือกวิเคราะห์ในภาพแนวโน้มที่ต่างกันจะนำไปสู่กลยุทธ์การลงทุนที่ต่างกัน ทั้งนี้ตัวเลขกรอบเวลาขึ้นอยู่กับนักลงทุนเป็นผู้เลือกด้วยตัวเองตามความเหมาะสม
หากหุ้นที่ถืออยู่ในแนวโน้มขาขึ้นสามารถซื้อสะสมต่อหรือ Follow Buyได้หรือหากราคาหุ้นปรับฐานช่วงคราวสามารถซื้อถัวเฉลี่ยได้ แต่ถ้าหุ้นอยู่ในแนวโน้มขาลง ควรตัดขาดทุน (Cut Loss) และไม่ควรซื้อถัวเฉลี่ย
